Tegenstellingen

Verhalen naast het schaken - door Mariska (4)

 

Wie goed om zich heen kijkt ziet van alles. Iets wat me de afgelopen dagen opviel was een aantal tegenstellingen. Sommige liggen voor de hand als je met schakers op pad bent: zwart-wit en winnen-verliezen. Een bijzondere is die van vriendinnen en concurrenten. Op een of andere manier past de tegenstelling winnen-verliezen niet zo goed bij vriendinnen. De meest bijzondere tegenstelling die mij iedere keer weer opvalt, is tijdens de rit van het Topsportcentrum in Rotterdam naar Zuidland. De rit duurt ongeveer een half uur. Afhankelijk van het tijdstip waarop je reist natuurlijk. Op zondagmorgen duurde de rit korter, ik vermoed dat hij vanmiddag langer duurde. Een groot deel van de reis speelt zich namelijk af op de A15, onderdeel van de ring van Rotterdam. Er zijn voortdurend afritten en viaducten over- en onderlangs. Er is veel verkeer dat wil invoegen en uitvoegen. Soms wil je ook invoegen, maar dan zit er steeds een middenberm, waardoor je maar niet op de zo gewenste weg terechtkomt. Na zo’n kwartier rijden (in die tijd kun je ongeveer de hele ring van Groningen rondrijden, echter maar een stukje van die van Rotterdam) kom je langs de containerhaven en kort daarna langs Pernis. In Pernis staat de grootste olieraffinaderij van Europa. Bovendien is er de nodige chemische industrie gehuisvest. Het geheel ziet er dan zo uit:

 

De bedrijvigheid spat er vanaf. Heel veel mensen verdienen hier hun boterham. Als ik dit zie, benijd ik ze niet. Alle dagen die drukte van het verkeer moeten trotseren, waarschijnlijk zwaar werk en niet bepaald het mooiste uitzicht.

Dan ga je door de Botlektunnel (bijna de bottleneck van een grote projectontwikkelaar), linksaf over de Hartelsedijk. Je betreedt nu het Zuid-Hollandse eiland Voorne-Putten en rijdt voorbij Spijkenisse. Nog één stoplicht en opeens is dit het uitzicht:

Het is alsof ik even weggedut ben en wakker word in een compleet andere wereld. Langs slingerende weggetjes bloeit het koolzaad en groeien de knotwilgen. Langs de horizon de kerktorens van tot de verbeelding sprekende plaatsen als Brielle en Hellevoetsluis. De lammetjes springen vrolijk in de wei. En dan kan ik me toch voorstellen dat het iets heeft: een grote, bedrijvige stad in de buurt en ondertussen wonen in zo’n mooi landelijk gebied.

Ik kijk nog een keer naar links, om zeker te weten dat het geen droom is. De torens en pijpen staan er nog net zo dreigend als daarvoor.  Ik ben wakker en zoek snel weer de ogen van dat leuke bonte lammetje dat samen met broertjes en zusjes, neefjes en nichtjes mag genieten van deze mooie wereld. We rijden op Zuytland aan en Voorne-Putten ontvouwt zich voor onze ogen.